De geschiedenis van Body Doubling

Body Doubling: de geschiedenis.

De eerste keer dat ik las over Body Doubling was in het boek van Judith Kolberg, Conquering Chronic Disorganization waarin ze stelt dat een body double functioneert als anker. De aanwezigheid van een menselijk anker helpt een andere persoon om zich te concentreren en maakt het mogelijk voor die persoon om afleiding te negeren.

De geschiedenis van Body Doubling begint al eerder.

De term Body Doubling werd voor het eerst genoemd door Linda Anderson in een artikel van 22 juni 2016, op de website van ADDA Ze schrijft: “Dit fenomeen van er gewoon zijn, dat David voor het eerst hardop beschreef, noemde ik de body double. Ze noemt drie verklaringen waarom body double werkt:

• De body double dient als fysiek anker en het afgeleide individu wil de gave van tijd niet verspillen
• De body double dient als een soort spiegel en weerspiegelt de boodschap: ik kan me concentreren. Ik ben aan het werk. Ik ben gefocust.
• De body double dient als chi balancer of beschermende barrière die helpt om de energie in en rond de persoon die afgeleid is in en/of een buffer is tegen afleidende energie van buitenaf in te dammen en te kalmeren.

Linda Anderson vertelt in haar artikel over de body double als spiegel en verwijst naar de ontdekking van neurowetenschapper Giacomo Rizzolatti, MD, met zijn collega’s aan de Universitiy van Parma.

Spiegelneuronen

Giacomo Rizzolatti en zijn collega’s observeerden dat specifieke neuronen bij makaakapen afvuurden toen ze naar een andere aap of een mens keken die naar een pinda reikte. Rizolatti en zijn collega’s noemden deze neuronen “spiegelneuronen”.

In mei 2007 ontdekten onderzoekers van het Nijmeegs Instituut voor Cognitie en Informatie en het FC Donders Centre for Cognitive Neuroimaging van de Radboud Universiteit dat spiegelneuronen niet alleen actief worden als iemand een waargenomen actie wil imiteren, maar nog actiever willen worden als het de bedoeling is om de actie te voltooien. De onderzoekers vroegen proefpersonen om een object op dezelfde manier te grijpen als een andere persoon en merkten op dat de hoeveelheid activiteit in de spiegelneuronen duidelijk en zoals verwacht was. Andere proefpersonen moesten het object op een andere manier grijpen als het voorbeeld en de spiegelneuronen waren veel actiever. Dit was onverwacht en de conclusie van de onderzoekers was dat de spiegelneuronen niet alleen spiegelen, maar dat ze ons helpen om een actie op een andere manier te voltooien.

Dit kan erg nuttig zijn als we iemand helpen door gebruik te maken van deze techniek. Als we ons ervan bewust zijn dat de spiegelneuronen ons helpen een actie af te maken in plaats van alleen te spiegelen, kunnen we iemand nog beter helpen. Wanneer we bijvoorbeeld een brief aan iemand overhandigen, zeggen de spiegelneuronen van de ontvanger hem om actie te ondernemen en te doen wat er met de brief moet gebeuren